Drveno raspelo koje se nalazi u kapelici sv. Križa u Meštrovićevim Crikvinama Kaštilcu u Splitu, Ivan Meštrović je oblikovao 1916. godine. Meštrovićeve Crikvine - Kaštilac su izložbeni prostor na splitskim Mejama, s južne strane Marjana, koje su nekada bile renesansni ljetnikovac splitske plemićke obitelji Capogrosso. O drvenom raspelu koje se tamo nalazi govori Barbara Vujanović, viša kustosica Atelijera Meštrović u Zagrebu.
To je paradigmatsko djelo I. svjetskog rata, odnosno Meštrovićeve ekspresionističe faze, ali iz perioda kada se on intenzivno posvećuje sakralnoj umjetnosti. Taj interes je uvjetovan konkretnim povijesnim događanjima, odnosno ratovima koji su obilježili cjelokupno čovječanstvo, njegovu generaciju pa i samog umjetnika, ističe Barbara Vujanović.
Ivan Meštrović je tih godina živio na mnogim europskim adresama, ali u vremenu kada se intenzivno posvetio religioznoj umjetnosti živio je u Ženevi, ali i u Francuskoj u Cannesu. Početkom I. svjetskog rata on se okreće kristološkom ciklusu. Počinje djelati reljefe koji se danas nalaze u Meštrovićevim Crikvinama Kaštilcu u Splitu, a riječ je o najzaokruženijem ciklusu takve tematike jednog hrvatskog i svjetskog umjetnika. Meštrović je na tom ciklusu radio i kasnijih godina pa i 50-tih kada je živio u SAD-u. Tada te reljefe šalje u domovinu i oni su postavljeni u kapelici sv. Križa u Splitu. Centralna pozicija u kapelici posvećena je Velikom raspeću koje je u vremenu svoga nastanka i izlaganja šokiralo širu javnost i likovnu kritiku.
Na tom raspelu je vrlo intenzivno prikazana Kristova muka. Njegovo ispijeno Tijelo koje nosi i obilježje toga vremena, odnosno tih ratnih stradanja koje je mučilo i samog Meštrovića. Djelo je izazvalo žestoke reakcije i kada je prilikom posvećenja crkve bilo postavljeno u crkvi sv. Marka u Zagrebu 1937. godine. Ono je vrlo brzo bilo maknuto s glavnog oltara jer su i intelektualni krugovi i sami vjernici bili iziritirani izgledom samoga Krista. To je raspelo zato vrlo brzo zamijenjeno jednim klasičnijim koje je Ivan Meštrović izradio 1930. godine.
‘Raspeće veliko’, odnosno Krist iz 1916. godine je oblikovan u tipu Krista koji trpi, u svakom detalju njegove fizionomije se može vidjeti taj moment patnje. Od njegove ekspresivno oblikovane glave preko detalja njegove kose koja se spušta niz njegovo tijelo, do oblikovanja iznimno izduženih ekstremiteta, dlanova, prstiju, stopala gdje dolazi do izražaja njegova potpuna ispijenost.
Tijelo prelazi u dematerijalizaciju, odnosno može se iščitati nestanak iz fizičke realnosti u duhovnu, drugačiju dimenziju. Na jedan vrlo intenzivan način se dočarava taj misterij raspeća i nagovještaj uskrsnuća, zaključila je kustosica Barbara Vujanović.